Πόρταλ
Φόρουμ
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
Πιο αναγνωσμένα θέματα
Αναζήτηση
Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
+2
Λίλα
Rena
6 απαντήσεις
Σελίδα 1 από 2
Σελίδα 1 από 2 • 1, 2 
Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από ???????? Πεμ Μάης 28, 2009 8:28 am
Αν θέλετε να γράφουμε εδώ αγαπημένα ποιήματα ή κάποια κομμάτια από βιβλία που διαβάσαμε και μας έκαναν να γελάσουμε ή να κλάψουμε,ή απλώς μας έκαναν εντύπωση.
Και ξεκινάω με τον επίλογο από το έργο του
Νίκου Καζαντζάκη "Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ"
Τίναξε το κεφάλι κι ολομεμιάς θυμήθηκε που βρίσκουνταν,ποιός ήταν και γιατί πονούσε.άγρια αδάμαστη χαρά τον συνεπήρε,όχι,όχι δεν ήταν άναντρος ,λιποτάχτης,προδότης,όχι,όχι ήταν καρφωμένος στον σταυρό,τίμια στάθηκε ως το τέλος,κράτησε το λόγο του,μια αστραπή,τη στιγμή που φώναξε "Ηλί !Ηλί !"και λιποθύμησε,τον άρπαξε ο Πειρασμός και τον πλάνεσε,ψέματα οι χαρές,οι παντρειές,τα παιδιά.Ψέματα τα χούφταλα,ξευτιλισμένα γεροντάκια,που τον φώναζαν άναντρο,λιποτάχτη,προδότη.Όλα,όλα φαντάσματα του Πονηρού!Ζουν και βασιλεύουν οι Μαθητές του,πήραν τις στεριές και τις θάλασσες και διαλαλούν το Καλό Μαντάτο.Τα πάντα έγιναν όπως πρέπει,δόξα σοι ο Θεός!
Έσυρε φωνή θριαμβευτικιά:
-[i]Τετέλεσται !
κι ήταν σα να λεγε:Όλα αρχίζουν.
Και ξεκινάω με τον επίλογο από το έργο του
Νίκου Καζαντζάκη "Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ"
Τίναξε το κεφάλι κι ολομεμιάς θυμήθηκε που βρίσκουνταν,ποιός ήταν και γιατί πονούσε.άγρια αδάμαστη χαρά τον συνεπήρε,όχι,όχι δεν ήταν άναντρος ,λιποτάχτης,προδότης,όχι,όχι ήταν καρφωμένος στον σταυρό,τίμια στάθηκε ως το τέλος,κράτησε το λόγο του,μια αστραπή,τη στιγμή που φώναξε "Ηλί !Ηλί !"και λιποθύμησε,τον άρπαξε ο Πειρασμός και τον πλάνεσε,ψέματα οι χαρές,οι παντρειές,τα παιδιά.Ψέματα τα χούφταλα,ξευτιλισμένα γεροντάκια,που τον φώναζαν άναντρο,λιποτάχτη,προδότη.Όλα,όλα φαντάσματα του Πονηρού!Ζουν και βασιλεύουν οι Μαθητές του,πήραν τις στεριές και τις θάλασσες και διαλαλούν το Καλό Μαντάτο.Τα πάντα έγιναν όπως πρέπει,δόξα σοι ο Θεός!
Έσυρε φωνή θριαμβευτικιά:
-[i]Τετέλεσται !
κι ήταν σα να λεγε:Όλα αρχίζουν.
Έχει επεξεργασθεί από τον/την Λίλα στις Πεμ Μάης 28, 2009 12:14 pm, 1 φορά
????????- Επισκέπτης
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από Rena Πεμ Μάης 28, 2009 9:13 am
Μπράβο Λίλα! Εξαιρετική η ιδέα σου. Ευχαριστούμε 
Rena- Admin
-
Αριθμός μηνυμάτων : 8812
Registration date : 08/03/2009
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από ???????? Πεμ Μάης 28, 2009 10:01 am
Λίλα πολύ τη χάρηκα την ιδέα σου αυτή.
Να σας γράψω κι εγώ το δικό μου αγαπημένο ποίημα είναι "Η Μαρίνα των βράχων" του Ελύτη.
'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια
- Μα πού γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου' λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
'Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.
'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
'Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας
'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
'Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.
Να σας γράψω κι εγώ το δικό μου αγαπημένο ποίημα είναι "Η Μαρίνα των βράχων" του Ελύτη.
'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια
- Μα πού γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου' λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
'Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.
'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
'Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας
'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
'Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.
????????- Επισκέπτης
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από ???????? Πεμ Μάης 28, 2009 10:19 am
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία ...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί, γνώριμοι, αόρατοι φίλοι,
μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτά τους χείλη ;
Τουλάχιστον δω πέρα είμαστε μόνοι,
περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες τα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγματα χρώμα.
Απόσπασμα από την Πρέβεζα του Καρυωτάκη
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία ...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί, γνώριμοι, αόρατοι φίλοι,
μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτά τους χείλη ;
Τουλάχιστον δω πέρα είμαστε μόνοι,
περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες τα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγματα χρώμα.
Απόσπασμα από την Πρέβεζα του Καρυωτάκη
????????- Επισκέπτης
Εύα Ομηρόλη-Οι κομπάρσοι της ηδονής
από Rena Πεμ Μάης 28, 2009 10:23 am
Αποσπάσματα
"Νομίζω πως όταν είσαι στον έρωτα, έτσι νιώθεις, σαν να' σαι σε μια γνώριμη πόλη. Κι ύστερα, όταν ο έρωτας τελειώνει, είναι σαν να βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια πόλη ξένη. Δε θα πάθεις τίποτα, αλλά πρέπει ...ν' αγοράσεις χάρτη, να χαθείς μερικές φορές, να βάλεις καινούργια σημάδια, να βρεις καινούργια στέκια. Όλα καλά δηλ, αλλά όταν τα έχεις διαλέξει."
"Να είσαι όμορφη γιατί σε κοιτάζει. Να' χεις τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου: τα μάτια του. Να' χεις το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου: το δικό του χαμόγελο. Να μην έχεις τίποτα."
"Ο ευατός μας είναι το μόνο που έχουμε σίγουρα. Μπορούμε να μοιραστούμε ένα κομμάτι μας με κάποιον, αλλά δεν πρέπει να του το δώσουμε. Γιατί, όσο κοντά μας κι αν είναι αυτός ο κάποιος, το κομμάτι που πριν ήταν δικό μας, πάντοτε θα μας λείπει. Σκέψου, με κάποιον που αγαπάς μοιράζεσαι το σώμα σου- τα χέρια σου, το κεφάλι σου, το στήθος σου.. Φαντάσου να κόψεις το χέρι σου και να του το χαρίσεις. Όσο κοντά σου κι αν είναι αυτός ο κάποιος, εσύ θα είσαι για πάντα πια με ένα χέρι. Κι αργά ή γρήγορα, θα βρεθείς αντιμέτωπος με την αλήθεια: όσο κι αν σε αγαπά, θα προτιμούσε να ήσουν αρτιμελής!"
"Τι είναι, όμως, αυτό που ιδιάζει και φτάνει μια συνειδητή επιλογή να γίνεται αυτό το ξεχωριστό που λέγεται "έρωτας"; Γιατί "αυτό" κι όχι το απέναντι πανομοιότυπο-ή, έστω, παρόμοιο του; Και πέφτεις, κλαις, σέρνεσαι και χτυπιέσαι, σαν πανικός και τελείωσε, αυτό ήταν όλη η ζωή. Σχηματικά, φαντάζομαι κάτι σαν μακριά βελόνα. Μακριά και λεπτή, στην αρχή νιώθεις μόνο ένα ελαφρύ τσίμπημα, κάπου στο στήθος, προς το μέρος της καρδιάς. Κι ύστερα, στον κάθε παλμό, με κάθε χτύπο, η βελόνα μπαίνει όλο και πιο βαθιά. Κάποτε, έρχεται η στιγμή που δεν μπορείς πια να κάνεις καμία κίνηση χωρίς να αισθανθείς ένα οξύ πόνο. Και μοιάζει λίγο μ' εκείνη την ιστορία που κάποιος έχει ένα στιλέτο καρφωμένο στο στήθος και κάποιος άλλος τον ρωτάει: "Δεν πονάς;". Κι εκείνος απαντά: "Μόνο όταν γελάω". Αλήθεια, μόνο η χαρά μπορεί να φέρει θλίψη. Το κάθε υποκειμενικά πολύτιμο γεννάει την αγωνία. Όσο μεγαλύτερη η πληρότητα, τόσο μεγαλύτερος κι ο πανικός που την κατατρέχει."
"o έρωτας; Ψάχνει να νιώσει την ψυχή να γοητεύεται, να ερεθίσει τ' άψυχα χωρίς ντροπή, να δώσει και να δώσει χωρίς ν' αφήσει τίποτα. Να ξεχειλίσουν οι αισθήσεις, να πνιγείς στην ηδονή. Να χάσεις και το τέλος, να ξεχάσεις την αρχή. Ο έρωτας είναι η ανάγκη της ψυχής μας που αφουγκράζεται. Με την πρώτη ευκαιρία θα βγει να μας θερίσει. Ο έρωτας είναι εκείνο που παραμονεύει στην σκιά. Το πιο μάταιο απ' όλα τ' άλλα. Το τέλειο."
"Νομίζω πως όταν είσαι στον έρωτα, έτσι νιώθεις, σαν να' σαι σε μια γνώριμη πόλη. Κι ύστερα, όταν ο έρωτας τελειώνει, είναι σαν να βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια πόλη ξένη. Δε θα πάθεις τίποτα, αλλά πρέπει ...ν' αγοράσεις χάρτη, να χαθείς μερικές φορές, να βάλεις καινούργια σημάδια, να βρεις καινούργια στέκια. Όλα καλά δηλ, αλλά όταν τα έχεις διαλέξει."
"Να είσαι όμορφη γιατί σε κοιτάζει. Να' χεις τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου: τα μάτια του. Να' χεις το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου: το δικό του χαμόγελο. Να μην έχεις τίποτα."
"Ο ευατός μας είναι το μόνο που έχουμε σίγουρα. Μπορούμε να μοιραστούμε ένα κομμάτι μας με κάποιον, αλλά δεν πρέπει να του το δώσουμε. Γιατί, όσο κοντά μας κι αν είναι αυτός ο κάποιος, το κομμάτι που πριν ήταν δικό μας, πάντοτε θα μας λείπει. Σκέψου, με κάποιον που αγαπάς μοιράζεσαι το σώμα σου- τα χέρια σου, το κεφάλι σου, το στήθος σου.. Φαντάσου να κόψεις το χέρι σου και να του το χαρίσεις. Όσο κοντά σου κι αν είναι αυτός ο κάποιος, εσύ θα είσαι για πάντα πια με ένα χέρι. Κι αργά ή γρήγορα, θα βρεθείς αντιμέτωπος με την αλήθεια: όσο κι αν σε αγαπά, θα προτιμούσε να ήσουν αρτιμελής!"
"Τι είναι, όμως, αυτό που ιδιάζει και φτάνει μια συνειδητή επιλογή να γίνεται αυτό το ξεχωριστό που λέγεται "έρωτας"; Γιατί "αυτό" κι όχι το απέναντι πανομοιότυπο-ή, έστω, παρόμοιο του; Και πέφτεις, κλαις, σέρνεσαι και χτυπιέσαι, σαν πανικός και τελείωσε, αυτό ήταν όλη η ζωή. Σχηματικά, φαντάζομαι κάτι σαν μακριά βελόνα. Μακριά και λεπτή, στην αρχή νιώθεις μόνο ένα ελαφρύ τσίμπημα, κάπου στο στήθος, προς το μέρος της καρδιάς. Κι ύστερα, στον κάθε παλμό, με κάθε χτύπο, η βελόνα μπαίνει όλο και πιο βαθιά. Κάποτε, έρχεται η στιγμή που δεν μπορείς πια να κάνεις καμία κίνηση χωρίς να αισθανθείς ένα οξύ πόνο. Και μοιάζει λίγο μ' εκείνη την ιστορία που κάποιος έχει ένα στιλέτο καρφωμένο στο στήθος και κάποιος άλλος τον ρωτάει: "Δεν πονάς;". Κι εκείνος απαντά: "Μόνο όταν γελάω". Αλήθεια, μόνο η χαρά μπορεί να φέρει θλίψη. Το κάθε υποκειμενικά πολύτιμο γεννάει την αγωνία. Όσο μεγαλύτερη η πληρότητα, τόσο μεγαλύτερος κι ο πανικός που την κατατρέχει."
"o έρωτας; Ψάχνει να νιώσει την ψυχή να γοητεύεται, να ερεθίσει τ' άψυχα χωρίς ντροπή, να δώσει και να δώσει χωρίς ν' αφήσει τίποτα. Να ξεχειλίσουν οι αισθήσεις, να πνιγείς στην ηδονή. Να χάσεις και το τέλος, να ξεχάσεις την αρχή. Ο έρωτας είναι η ανάγκη της ψυχής μας που αφουγκράζεται. Με την πρώτη ευκαιρία θα βγει να μας θερίσει. Ο έρωτας είναι εκείνο που παραμονεύει στην σκιά. Το πιο μάταιο απ' όλα τ' άλλα. Το τέλειο."
Rena- Admin
-
Αριθμός μηνυμάτων : 8812
Registration date : 08/03/2009
Αγαπημένα ποιήματα και πεζά
από ???????? Πεμ Μάης 28, 2009 12:05 pm
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς ;
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.
Απο το Μονόγραμμα του Ελύτη.
Αγαπημένο και λυτρωτικό
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς ;
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.
Απο το Μονόγραμμα του Ελύτη.
Αγαπημένο και λυτρωτικό
????????- Επισκέπτης
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από Rena Πεμ Μάης 28, 2009 12:19 pm
Το συνεχίζω...γιατί είναι λατρεμένο
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.
............................
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.
............................
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο
Rena- Admin
-
Αριθμός μηνυμάτων : 8812
Registration date : 08/03/2009
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από ???????? Πεμ Μάης 28, 2009 12:55 pm
Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Καληνύχτα
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Καληνύχτα
????????- Επισκέπτης
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από ???????? Πεμ Μάης 28, 2009 11:02 pm
Λίλα ωραία ιδέα. 
Θα επανέλθω δριμύτερη
Θα επανέλθω δριμύτερη
????????- Επισκέπτης
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από ???????? Παρ Μάης 29, 2009 8:38 am
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
..................................................
..................................................
..................................................
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.
Κ.Καβάφης
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
..................................................
..................................................
..................................................
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.
Κ.Καβάφης
????????- Επισκέπτης
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από Rena Παρ Μάης 29, 2009 12:11 pm
Εύα Ομηρόλη
Θα χανομουνα χωρις αυτη τη ζωη ,
χωρις τη σιγουρια οτι εκεινο που ηθελα το εκανα κι αν ηθελα ,
παλι θα το ξανακανα .
Η ιδεα και εντυπωση ειναι τα μονα που μετρουν.
Η επιγνωση της κατωτεροτητας και της λειψης σου φυσης ειναι οι μονοι εφιαλτες .
Η σιγουρια φτανει για να σε κανει πιο ηρεμο ,ακομα κι αν ειναι μια σκετη ουτοπια .
Η δυναμη ειναι μια ιδεα ,ολα ειναι μια ιδεα .
Τιποτε δεν εχει την αληθινη του υποσταση και μπορει να μην υπαρχουν αληθινες υποστασεις μεσα σε ανθρωπινες ψυχες .
Το μυαλο ειναι εκεινο που φταχνει τα παντα και μονο του παλι τα χαλα.
Μεσα στο μυαλο μου εχω πια την σιγουρια
οτι μπορω να ειμαι ελευθερη μολις το θελησω.
Μεσα στο μυαλο μου εχω τη δυναμη να καλοσωρισω την καθε μονοτονη μερα.
Μεσα στο μυαλο μου βρισκω την δυναμη να ανεβω την ανηφορα χωρις να υποφερω.
Ειμαι εγω και ειμαι ζωντανη και αυτοφωνη σαν ηλιος.
Και απο τιποτα πια δεν εχω αναγκη,
αφου δοκιμαστηκα στα γραναζια της ζωης και της περιπετειας .
Αφου εμαθα τις αληθινες αξιες κι εδωσα αξια στον εαυτο μου .
Ειμαι ελευθερη και μοναδικη.
Μπορεσα,μπορεσα!
Ξυπνω πια το πρωι και φωναζω, << μπορω>> γιατι το 'χω πιστεψει πως ολα τα μπορω.
Κι ειναι αληθεια.
Ειμαι παντοδυναμη και κανεις δεν μπορει να μου κλεψει ολες τις ομορφες στιγμες που τολμησα να ζησω.
Οχι,δεν εχω ενοχες .
Η απολυτη ευτυχια κι η γνωση εκεινου που ζητας δεν σου αφηνει ποτε ενοχες.
Ενοχες σου αφηνουν ολα εκεινα που δεν εζησες, οχι γιατι δεν μπορεσες ,αλλα γιατι φοβηθηκες την δυναμη τους ,την μαγεια τους .
Ολη εκεινη την μαγεια που μια ζωη αναζητας κι οταν σου πεφτει στο κεφαλι σαν ευλογια ,την αρνεισαι χωρις ουσιαστικο λογο παρα μονο επειδη δισταζεις να πας παραπερα ,να δεις τι γινεται μεσα απο το συνορο που σ'εχουν φυλακισει .
Κι οταν περνουν τα χρονια και οι εποχες ,και τιποτα δεν μπορει να σταματησει την ανελεητη φθορα ,θυμασαι,σκεφτεσαι και σε πιανουν ολοι οι φοβοι , ολες οι απελπισιες.
Γιατι ειναι αναγκη να εισαι δυνατος.
Μονοι γεννιομαστε ,μονοι πεθαινουμε
και τιποτα δεν μας μενει περα απο τις στιγμες που ζησαμε.
Τις ομορφες .
Ολες εκεινες που ξεπερασαν για λιγο την μιζερια και την θλιψη ,ολες εκεινες που ταυτιστηκαν μαζι μας ,που ανηκουν πια μονο σε μας.
Επειδη.πανω απ'ολα,θελει τολμη η ζωη, θελει πολλα κοτσια η ευτυχια.
Κι η μοιρα δεν ειναι κατι απλο κι ουδετερο,αλλα κατι που πλαθεται οπως το θες .
Ειμαι ετοιμη να γερασω με τον αντρα που αγαπω ,αλλα ειμαι καθε φορα προετοιμασμενη να βουτηξω στις προκλησεις και τις ηδονες ,στα κυμματα της ζωης και ο,τι πηγαινει μαζι της.
Γιατι μεσα απ'ολα αυτα ενα ,καταλαβα.
Οι δυστυχιες που ερχονται παλευονται .
Οι ευτυχιες που δεν λενε να φανουν ειναι εκεινες που γινονται οι εφιαλτες μιας ζωης.
Ολες εκεινες μικρες σπιθες που μας δινονται ετοιμες ,ολοζωντανες καθε μερα και τις αφηνουμε να χαθουν σαν να μην υπηρξαν ειναι τα απωθημενα που δεν θα μας αφησουν να γερασουμε με αξιοπρεπεια.
Θεε μου,δωσ'μου τις δυστυχιες που μου αναλογουν ,αφου δεν γινεται αλλιως,αλλα βοηθησε με να αξιωθω κι ολες τις ευτυχισμενες ωρες που αιωρουνται σαν αστρα πανω απο το κεφαλι μου.
Να ζησω τον χρονο μου ,να τον ποτιστω μεχρι την πιο μικρη μου ινα,να μπορεσω να γινω ενα μαζι του.Να εχω συντροφισσες ομορφες στιγμες ,να ξερω πως εζησα,να μετανιωνω για κεινα που εκανα και να ψαχνω να βρω κι αλλα να κανω.
Οι στγμες ,οι ωρες και τ'αγγιγματα ,η αναστατωση κι οι κομποι στο στομαχι,το βαρυ στο στηθος απ'τον πανικο της ευτυχιας ,η απολαυση του κορεσμου και της σοφιας ,το κυμα μεσα στο κεφαλι μου,η τρικυμια που δεν λεει να κοπασει, ο φοβος για το υστερα,για το μετα,οι ευωδιες των χυμων και οι επιλογες.
Να η ζωη!
Να η ζωη ,φωναζω μ'οση δυναμη μου απομενει .
Μα ειναι λιγη και πολυτιμη κι εινια δικη μου ,μονο δικη μου σαν τον αερα που ανασαινω.Δεν θ'αφησω να μου την παρει μητε ανθρωπος μητε Θεος.Κι ευχομαι ολες οι αναστολες κι οι δισταγμοι μου να ξεκινουν μονο απο αγαπη .
Αγαπη για κατι αλλο πιο βαθυ,πιο ωραιο.
Γιατι,τελος,και το γηρας ειναι ωραιο και παντου μεσα του μπορεις να βρεις ολες εκεινες τις αναλαμπες που σημαινουνε ζωη.
Κι ολα ειναι ομορφα απο κοντα ,οταν τα ζεις.
Μα σε τουτο το γηρας καλο ειναι να μην μενεις μονος σου.
Κι ειναι αληθεια αυταποδεικτη,πως το μονο που μπορει παντα να σε συνοδευει ,
το μονο που για παντα μενει
ειναι μια ,δυο ,δεκα,εκατο-ξερω κι εγω ποσες;- ομορφες στιγμες
Θα χανομουνα χωρις αυτη τη ζωη ,
χωρις τη σιγουρια οτι εκεινο που ηθελα το εκανα κι αν ηθελα ,
παλι θα το ξανακανα .
Η ιδεα και εντυπωση ειναι τα μονα που μετρουν.
Η επιγνωση της κατωτεροτητας και της λειψης σου φυσης ειναι οι μονοι εφιαλτες .
Η σιγουρια φτανει για να σε κανει πιο ηρεμο ,ακομα κι αν ειναι μια σκετη ουτοπια .
Η δυναμη ειναι μια ιδεα ,ολα ειναι μια ιδεα .
Τιποτε δεν εχει την αληθινη του υποσταση και μπορει να μην υπαρχουν αληθινες υποστασεις μεσα σε ανθρωπινες ψυχες .
Το μυαλο ειναι εκεινο που φταχνει τα παντα και μονο του παλι τα χαλα.
Μεσα στο μυαλο μου εχω πια την σιγουρια
οτι μπορω να ειμαι ελευθερη μολις το θελησω.
Μεσα στο μυαλο μου εχω τη δυναμη να καλοσωρισω την καθε μονοτονη μερα.
Μεσα στο μυαλο μου βρισκω την δυναμη να ανεβω την ανηφορα χωρις να υποφερω.
Ειμαι εγω και ειμαι ζωντανη και αυτοφωνη σαν ηλιος.
Και απο τιποτα πια δεν εχω αναγκη,
αφου δοκιμαστηκα στα γραναζια της ζωης και της περιπετειας .
Αφου εμαθα τις αληθινες αξιες κι εδωσα αξια στον εαυτο μου .
Ειμαι ελευθερη και μοναδικη.
Μπορεσα,μπορεσα!
Ξυπνω πια το πρωι και φωναζω, << μπορω>> γιατι το 'χω πιστεψει πως ολα τα μπορω.
Κι ειναι αληθεια.
Ειμαι παντοδυναμη και κανεις δεν μπορει να μου κλεψει ολες τις ομορφες στιγμες που τολμησα να ζησω.
Οχι,δεν εχω ενοχες .
Η απολυτη ευτυχια κι η γνωση εκεινου που ζητας δεν σου αφηνει ποτε ενοχες.
Ενοχες σου αφηνουν ολα εκεινα που δεν εζησες, οχι γιατι δεν μπορεσες ,αλλα γιατι φοβηθηκες την δυναμη τους ,την μαγεια τους .
Ολη εκεινη την μαγεια που μια ζωη αναζητας κι οταν σου πεφτει στο κεφαλι σαν ευλογια ,την αρνεισαι χωρις ουσιαστικο λογο παρα μονο επειδη δισταζεις να πας παραπερα ,να δεις τι γινεται μεσα απο το συνορο που σ'εχουν φυλακισει .
Κι οταν περνουν τα χρονια και οι εποχες ,και τιποτα δεν μπορει να σταματησει την ανελεητη φθορα ,θυμασαι,σκεφτεσαι και σε πιανουν ολοι οι φοβοι , ολες οι απελπισιες.
Γιατι ειναι αναγκη να εισαι δυνατος.
Μονοι γεννιομαστε ,μονοι πεθαινουμε
και τιποτα δεν μας μενει περα απο τις στιγμες που ζησαμε.
Τις ομορφες .
Ολες εκεινες που ξεπερασαν για λιγο την μιζερια και την θλιψη ,ολες εκεινες που ταυτιστηκαν μαζι μας ,που ανηκουν πια μονο σε μας.
Επειδη.πανω απ'ολα,θελει τολμη η ζωη, θελει πολλα κοτσια η ευτυχια.
Κι η μοιρα δεν ειναι κατι απλο κι ουδετερο,αλλα κατι που πλαθεται οπως το θες .
Ειμαι ετοιμη να γερασω με τον αντρα που αγαπω ,αλλα ειμαι καθε φορα προετοιμασμενη να βουτηξω στις προκλησεις και τις ηδονες ,στα κυμματα της ζωης και ο,τι πηγαινει μαζι της.
Γιατι μεσα απ'ολα αυτα ενα ,καταλαβα.
Οι δυστυχιες που ερχονται παλευονται .
Οι ευτυχιες που δεν λενε να φανουν ειναι εκεινες που γινονται οι εφιαλτες μιας ζωης.
Ολες εκεινες μικρες σπιθες που μας δινονται ετοιμες ,ολοζωντανες καθε μερα και τις αφηνουμε να χαθουν σαν να μην υπηρξαν ειναι τα απωθημενα που δεν θα μας αφησουν να γερασουμε με αξιοπρεπεια.
Θεε μου,δωσ'μου τις δυστυχιες που μου αναλογουν ,αφου δεν γινεται αλλιως,αλλα βοηθησε με να αξιωθω κι ολες τις ευτυχισμενες ωρες που αιωρουνται σαν αστρα πανω απο το κεφαλι μου.
Να ζησω τον χρονο μου ,να τον ποτιστω μεχρι την πιο μικρη μου ινα,να μπορεσω να γινω ενα μαζι του.Να εχω συντροφισσες ομορφες στιγμες ,να ξερω πως εζησα,να μετανιωνω για κεινα που εκανα και να ψαχνω να βρω κι αλλα να κανω.
Οι στγμες ,οι ωρες και τ'αγγιγματα ,η αναστατωση κι οι κομποι στο στομαχι,το βαρυ στο στηθος απ'τον πανικο της ευτυχιας ,η απολαυση του κορεσμου και της σοφιας ,το κυμα μεσα στο κεφαλι μου,η τρικυμια που δεν λεει να κοπασει, ο φοβος για το υστερα,για το μετα,οι ευωδιες των χυμων και οι επιλογες.
Να η ζωη!
Να η ζωη ,φωναζω μ'οση δυναμη μου απομενει .
Μα ειναι λιγη και πολυτιμη κι εινια δικη μου ,μονο δικη μου σαν τον αερα που ανασαινω.Δεν θ'αφησω να μου την παρει μητε ανθρωπος μητε Θεος.Κι ευχομαι ολες οι αναστολες κι οι δισταγμοι μου να ξεκινουν μονο απο αγαπη .
Αγαπη για κατι αλλο πιο βαθυ,πιο ωραιο.
Γιατι,τελος,και το γηρας ειναι ωραιο και παντου μεσα του μπορεις να βρεις ολες εκεινες τις αναλαμπες που σημαινουνε ζωη.
Κι ολα ειναι ομορφα απο κοντα ,οταν τα ζεις.
Μα σε τουτο το γηρας καλο ειναι να μην μενεις μονος σου.
Κι ειναι αληθεια αυταποδεικτη,πως το μονο που μπορει παντα να σε συνοδευει ,
το μονο που για παντα μενει
ειναι μια ,δυο ,δεκα,εκατο-ξερω κι εγω ποσες;- ομορφες στιγμες
Rena- Admin
-
Αριθμός μηνυμάτων : 8812
Registration date : 08/03/2009
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από ???????? Τρι Ιουν 02, 2009 11:41 pm
Κάτι επικίνδυνα κομμάτια
χάος
είν’ η ψυχή μου
που έκοψε με τα δόντια του
ο Θεός.
Μίλτος Σαχτούρης. Κάτι επικίνδυνα κομμάτια.
χάος
είν’ η ψυχή μου
που έκοψε με τα δόντια του
ο Θεός.
Μίλτος Σαχτούρης. Κάτι επικίνδυνα κομμάτια.
????????- Επισκέπτης
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από ???????? Σαβ Ιουν 06, 2009 12:52 pm
Γράφω τον πρόλογο από το τελευταίο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη με τίτλο"Αν ήταν όλα αλλιώς"
Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας....
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει....
Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτή,ατα ,όλοι αυτοί που αγαπήσαμε....
Αν τόσες φορές ,παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων,δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας....
Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα....
Αν όλα αυτά που γυάλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργήξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι.....Μπορεί και να το ξέραμε ,αλλά μας έφαγε η ουτοπία.
Αν δεν είχαμε ξεπουλήσει σε γαλίφηδες εμπόρους τα τιμαλφή μας,για λίγες γουλιές παρηγοριάς....
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή,για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι....Τι απερισκεψία κι αυτή!Πάντα τους ληστές τους περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε καταιγίδες.......
Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής....Αυτό είναι σίγουρο μέσον για να πετύχεις.Μα εντελώς το αψηφήσαμε!
Εμείς ακόμα και τη νιτσεράδα για τις βροχές που κάποιος προνοητικός-δεν μπορεί πάντα υπάρχει ένας τέτοιος στο περιβάλλον μας-έχωσε στις αποσκευές μας,τη χαρίσαμε στον πρώτο τεμπέλη ψαρά.Έτσι.....Γιατί μας άρεσε το χαμόγελό του.....
Αχ,αυτή η λάθος εκτίμηση....Ο υπερβάλλων ζήλος...Η περιττή γεναιοδωρία!
Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας...Ένα ανάχωμα έστω.Μια ξερολιθιά.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...Πόσος χαμένος χρόνος ,αλήθεια!
Αν δεν χαμογελούσαμε ,με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο,σ'αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ'ενα σουγιά....Λέγαμε αποκλείεται!Άλλη θα είναι η πρόθεσή του.
Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας ,πέρα από τα όριά της....
Αν δεν κάναμε τον κλόουν,με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρις και να ξεχάσει τον καυμό της....
Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί,με όλη μας την άνεση,θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες.....
Αν...Αν....
Αν ήταν όλα.... αλλιώς!
Άντε καλέ!
Μα τότε ,πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνου μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;
Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας....
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει....
Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτή,ατα ,όλοι αυτοί που αγαπήσαμε....
Αν τόσες φορές ,παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων,δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας....
Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα....
Αν όλα αυτά που γυάλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργήξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι.....Μπορεί και να το ξέραμε ,αλλά μας έφαγε η ουτοπία.
Αν δεν είχαμε ξεπουλήσει σε γαλίφηδες εμπόρους τα τιμαλφή μας,για λίγες γουλιές παρηγοριάς....
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή,για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι....Τι απερισκεψία κι αυτή!Πάντα τους ληστές τους περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε καταιγίδες.......
Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής....Αυτό είναι σίγουρο μέσον για να πετύχεις.Μα εντελώς το αψηφήσαμε!
Εμείς ακόμα και τη νιτσεράδα για τις βροχές που κάποιος προνοητικός-δεν μπορεί πάντα υπάρχει ένας τέτοιος στο περιβάλλον μας-έχωσε στις αποσκευές μας,τη χαρίσαμε στον πρώτο τεμπέλη ψαρά.Έτσι.....Γιατί μας άρεσε το χαμόγελό του.....
Αχ,αυτή η λάθος εκτίμηση....Ο υπερβάλλων ζήλος...Η περιττή γεναιοδωρία!
Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας...Ένα ανάχωμα έστω.Μια ξερολιθιά.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...Πόσος χαμένος χρόνος ,αλήθεια!
Αν δεν χαμογελούσαμε ,με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο,σ'αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ'ενα σουγιά....Λέγαμε αποκλείεται!Άλλη θα είναι η πρόθεσή του.
Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας ,πέρα από τα όριά της....
Αν δεν κάναμε τον κλόουν,με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρις και να ξεχάσει τον καυμό της....
Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί,με όλη μας την άνεση,θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες.....
Αν...Αν....
Αν ήταν όλα.... αλλιώς!
Άντε καλέ!
Μα τότε ,πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνου μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;
????????- Επισκέπτης
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από ???????? Τρι Ιουν 09, 2009 11:36 am
Υποκλίνομαι στην κ. Παπαδάκη και σε εσένα που έκανες τον κόπο να μας το μεταφέρεις.
????????- Επισκέπτης
Ποίημα της Κινέζας, Νίκης Χου Κάϊ, για τον Ελληνοκλασσικό Πολιτισμό
από ???????? Τετ Ιουν 17, 2009 10:07 pm
Έχω αναφέρει στο άρθρο, «Μυθολογία-Ιστορία» ότι, στο πανεπιστήμιο του Πεκίνου και της Σαγκάης, υπάρχει έδρα Ελληνικής Ιστορίας και πολιτισμού, με 150 φοιτητές στο Πεκίνο και 250 φοιτητές στην Σαγγάη, που ΟΛΟΙ έχουν αλλάξει τα ονόματά τους με Ελληνικά ονόματα.
Δύο φορές το μήνα, πηγαίνω στο Πεκίνο και συζητάμε διάφορα για την Ελλάδα και περισσότερο για την Μυθολογία και την Ιστορία της, σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο.
Το τελευταίο θέμα που έχουμε ανοίξει και συζητούμε είναι από τα «Ορφικά», περί Αργούς, περί Πλοίων των Φαιάκων, κλπ.
Ο λόγος όμως του παραπάνω προλόγου μου είναι για να δείξω πόσο πολύ αγαπάνε την Ελ-λάδα, οι ξένοι και πόσο εμείς αδιαφορούμε.
Σας παραθέτω, παρακάτω, ένα ποίημα που έγραψε μια Κινέζα μαθήτρια, αξίζει τον κόπο:
Από την πρώτη μέρα που πάτησα στο έδαφος σου, εγώ μια ονειροπόλα Κινέζα, Ελλάδα αισθάνθηκα να βυθίζομαι στην κληρονομιά σου.
Όταν σήκωσα το κεφάλι ένας λαμπερός κεραυνός χτύπησε τα μάτια μου. Ήταν η Ακρόπολη !!!
Στον ουρανό της Αθήνας, το μεγαλοπρεπές σώμα της στέκεται ορθό σαν ένας ουράνιος βασιλιάς.
Μήπως αυτός ο βασιλιάς μεταφέρει το πνεύμα από τον ουρανό στους ανθρώπους;
Μήπως αυτό το πνεύμα καλλιεργεί την ψυχή του λαού σου δημιουργώντας αδιάκοπα το μεγάλο πολιτισμό σου από την δύση στην ανατολή, από την Ελλάδα στην Κίνα;
Όταν χαμήλωσα το βλέμμα μου ένας άλλος λαμπρός κεραυνός χτύπησε τα μάτια μου.
Ήταν οι τάφοι της Βεργίνας με τους απίστευτους θησαυρούς σου, τα αφάνταστα αριστουργήματά σου !!!
Θα ήθελα να σηκώσω το βλέμμα ξανά και ξανά, να χαμηλώσω το βλέμμα ξανά και ξανά, να ψάξω κάθε γωνιά σου, θα ήθελα να θαυμάσω κάθε κομμάτι του πολιτισμού σου.
Σε παρακαλώ Ελλάδα, εγώ μια Ελληνολάτρισσα Κινέζα, πές μου πόσους ακόμη θησαυρούς κρύβεις;
Ελλάδα δε θέλω να σου πω αντίο. Ήρθα Ελλάδα στην αγκαλιά σου, στην βαθιά θάλασσά σου, είναι η θάλασσα της αγάπης, η θάλασσα της φιλίας, είναι η θάλασσα της καρδιάς με τα συναρπαστικά της κύματα, ποτέ πια δεν θα μπορέσω να την αποχωριστώ, χωρίς αυτήν το σώμα μου θα χαθεί για πάντα !!!
Ήρθα Ελλάδα στην αγκαλιά σου, στην απέραντη ομορφιά σου, στην ομορφιά της Ιστορίας σου, στην ομορφιά της ψυχής, ποτέ πια δεν θα μπορέσω να ζήσω μακριά από την ομορφιά σου.
Ήρθα Ελλάδα στην αγκαλιά σου, στο μεγάλο σου πνεύμα, είναι το πνεύμα του πολιτισμού, το πνεύμα της Ελευθερίας, είναι το πνεύμα της δημιουργίας, δίχως αυτό η ψυχή μου θα μαραθεί.
Ελλάδα δεν θέλω να σου πω ποτέ αντίο, θα ζούμε μαζί για πάντα, με την αγάπη μας, με τις αναζητήσεις μας, με τα όνειρά μας.
Δύο φορές το μήνα, πηγαίνω στο Πεκίνο και συζητάμε διάφορα για την Ελλάδα και περισσότερο για την Μυθολογία και την Ιστορία της, σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο.
Το τελευταίο θέμα που έχουμε ανοίξει και συζητούμε είναι από τα «Ορφικά», περί Αργούς, περί Πλοίων των Φαιάκων, κλπ.
Ο λόγος όμως του παραπάνω προλόγου μου είναι για να δείξω πόσο πολύ αγαπάνε την Ελ-λάδα, οι ξένοι και πόσο εμείς αδιαφορούμε.
Σας παραθέτω, παρακάτω, ένα ποίημα που έγραψε μια Κινέζα μαθήτρια, αξίζει τον κόπο:
Από την πρώτη μέρα που πάτησα στο έδαφος σου, εγώ μια ονειροπόλα Κινέζα, Ελλάδα αισθάνθηκα να βυθίζομαι στην κληρονομιά σου.
Όταν σήκωσα το κεφάλι ένας λαμπερός κεραυνός χτύπησε τα μάτια μου. Ήταν η Ακρόπολη !!!
Στον ουρανό της Αθήνας, το μεγαλοπρεπές σώμα της στέκεται ορθό σαν ένας ουράνιος βασιλιάς.
Μήπως αυτός ο βασιλιάς μεταφέρει το πνεύμα από τον ουρανό στους ανθρώπους;
Μήπως αυτό το πνεύμα καλλιεργεί την ψυχή του λαού σου δημιουργώντας αδιάκοπα το μεγάλο πολιτισμό σου από την δύση στην ανατολή, από την Ελλάδα στην Κίνα;
Όταν χαμήλωσα το βλέμμα μου ένας άλλος λαμπρός κεραυνός χτύπησε τα μάτια μου.
Ήταν οι τάφοι της Βεργίνας με τους απίστευτους θησαυρούς σου, τα αφάνταστα αριστουργήματά σου !!!
Θα ήθελα να σηκώσω το βλέμμα ξανά και ξανά, να χαμηλώσω το βλέμμα ξανά και ξανά, να ψάξω κάθε γωνιά σου, θα ήθελα να θαυμάσω κάθε κομμάτι του πολιτισμού σου.
Σε παρακαλώ Ελλάδα, εγώ μια Ελληνολάτρισσα Κινέζα, πές μου πόσους ακόμη θησαυρούς κρύβεις;
Ελλάδα δε θέλω να σου πω αντίο. Ήρθα Ελλάδα στην αγκαλιά σου, στην βαθιά θάλασσά σου, είναι η θάλασσα της αγάπης, η θάλασσα της φιλίας, είναι η θάλασσα της καρδιάς με τα συναρπαστικά της κύματα, ποτέ πια δεν θα μπορέσω να την αποχωριστώ, χωρίς αυτήν το σώμα μου θα χαθεί για πάντα !!!
Ήρθα Ελλάδα στην αγκαλιά σου, στην απέραντη ομορφιά σου, στην ομορφιά της Ιστορίας σου, στην ομορφιά της ψυχής, ποτέ πια δεν θα μπορέσω να ζήσω μακριά από την ομορφιά σου.
Ήρθα Ελλάδα στην αγκαλιά σου, στο μεγάλο σου πνεύμα, είναι το πνεύμα του πολιτισμού, το πνεύμα της Ελευθερίας, είναι το πνεύμα της δημιουργίας, δίχως αυτό η ψυχή μου θα μαραθεί.
Ελλάδα δεν θέλω να σου πω ποτέ αντίο, θα ζούμε μαζί για πάντα, με την αγάπη μας, με τις αναζητήσεις μας, με τα όνειρά μας.
????????- Επισκέπτης
Ποίημα της Κινέζας, Νίκης Χου Κάϊ, για τον Ελληνοκλασσικό Πολιτισμό
από ???????? Τετ Ιουν 17, 2009 11:07 pm
Τελικά μπορεί να μου εξηγήσει κανείς γιατί όλοι οι ξένοι εκτιμούν όλα όσα έχουμε κι εμείς δε τους δίνουμε τη σημασία και την αξία που τους αρμόζει?
????????- Επισκέπτης
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από ???????? Τετ Ιουν 17, 2009 11:37 pm
antonis63 έγραψε:Τελικά μπορεί να μου εξηγήσει κανείς γιατί όλοι οι ξένοι εκτιμούν όλα όσα έχουμε κι εμείς δε τους δίνουμε τη σημασία και την αξία που τους αρμόζει?
Αυτό λέω κι' εγώ φίλε Αντώνη. Ίσως επειδή δεν ξέρουμε τί έχουμε, ίσως επειδή κάποιοι "τεχνιέντως" δεν άφησαν να μάθουμε την κληρονομιά μας επειδή δεν τους συμφέρει οι Ελ-ληνες να... ξέρουν.
????????- Επισκέπτης
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από Λίλα Τετ Σεπ 16, 2009 12:02 pm
Επειδή το αφήσαμε και ατόνισε αυτό το θεματάκι το επαναφέρω με ένα ακόμη ποιήμα του Χριστιανόπουλου!
Τί Νὰ Τὰ Κάνω Τὰ Τραγούδια Σας
Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια
Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα
Ποιήματα
ἔκδ. Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη, 1992
Τί Νὰ Τὰ Κάνω Τὰ Τραγούδια Σας
Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια
Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα
Ποιήματα
ἔκδ. Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη, 1992
Λίλα- Star Member
-
Αριθμός μηνυμάτων : 3297
Τόπος : Κρανίδι
Registration date : 12/07/2009 -
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από raymonda Τετ Σεπ 16, 2009 1:50 pm
Λίλα αγαπημένος ο Χριστιανόπουλος. Μπράβο που μας θύμισες το θεματάκι 
raymonda- Supreme Member
-
Αριθμός μηνυμάτων : 501
Registration date : 12/07/2009
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από Λίλα Σαβ Νοε 28, 2009 10:53 pm
EΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ
Διονύσης Χαριτόπουλος
Οπισθόφυλλο
Επειδή όλοι υποτιμάμε
τον αριθμό των ηλιθίων
ανάμεσά μας και κάθε τόσο
μας αιφνιδιάζουν πρόσωπα
" υπεράνω υποψίας "
μάλλον πρέπει
να ξανασυστηθούμε
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Ο γελοίος είναι άλλου είδους ταραχή.
Είναι βλάκας με έπαρση, η μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του τον χαντακώνει και γίνεται φαιδρός, γραφικός, καβαλημένος, δήθεν, ψώνιο, θέατρο, καλάμι, μασκαράς, νούμερο και πιο βαριά (αν το παρακάνει) ξεφτίλας, ρεζίλης, ρεντίκολο, καραγκιόζης, σούργελο, ρόμπα. Ο χρυσός κανόνας των παλιών "τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που δικαιούσαι" δεν ισχύει για το ψώνιο που ζει εν αναμονή του θριάμβου του και φαντασιώνεται για τον εαυτό του όσα δεν είναι και όσα δεν δύναται. Και όσο πιο υπερβολική είναι η φανταστική εικόνα που προβάλλει προς τους άλλους τόσο περισσότερο διψάει για επιβεβαίωση και αναγνώριση. Βέβαια ότι και να πεις για τον εαυτό σου, ο άλλος σε λέπει. Και επειδή ο κομπασμός και η αμετροέπεια εκτός από βλακεία είναι και απρέπεια, τον γελοίο και μαλάκα να τον πεις δεν είναι λάθος!!!!!
Έπεσε χθες στα χέρια μου και το έχω ξεκοκαλίσει! Καταπληκτικό και για δώρο Χριστουγέννων, ειδικά αν έχετε κάποιον που πρέπει κάποιος να του πει πόσο ηλίθιος είναι!!!!
Διονύσης Χαριτόπουλος
Οπισθόφυλλο
Επειδή όλοι υποτιμάμε
τον αριθμό των ηλιθίων
ανάμεσά μας και κάθε τόσο
μας αιφνιδιάζουν πρόσωπα
" υπεράνω υποψίας "
μάλλον πρέπει
να ξανασυστηθούμε
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Ο γελοίος είναι άλλου είδους ταραχή.
Είναι βλάκας με έπαρση, η μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του τον χαντακώνει και γίνεται φαιδρός, γραφικός, καβαλημένος, δήθεν, ψώνιο, θέατρο, καλάμι, μασκαράς, νούμερο και πιο βαριά (αν το παρακάνει) ξεφτίλας, ρεζίλης, ρεντίκολο, καραγκιόζης, σούργελο, ρόμπα. Ο χρυσός κανόνας των παλιών "τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που δικαιούσαι" δεν ισχύει για το ψώνιο που ζει εν αναμονή του θριάμβου του και φαντασιώνεται για τον εαυτό του όσα δεν είναι και όσα δεν δύναται. Και όσο πιο υπερβολική είναι η φανταστική εικόνα που προβάλλει προς τους άλλους τόσο περισσότερο διψάει για επιβεβαίωση και αναγνώριση. Βέβαια ότι και να πεις για τον εαυτό σου, ο άλλος σε λέπει. Και επειδή ο κομπασμός και η αμετροέπεια εκτός από βλακεία είναι και απρέπεια, τον γελοίο και μαλάκα να τον πεις δεν είναι λάθος!!!!!
Έπεσε χθες στα χέρια μου και το έχω ξεκοκαλίσει! Καταπληκτικό και για δώρο Χριστουγέννων, ειδικά αν έχετε κάποιον που πρέπει κάποιος να του πει πόσο ηλίθιος είναι!!!!
Λίλα- Star Member
-
Αριθμός μηνυμάτων : 3297
Τόπος : Κρανίδι
Registration date : 12/07/2009 -
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από despoina_67 Κυρ Νοε 29, 2009 12:05 am
Πολύ επίκαιρο, Λίλα μου, με όλα αυτά που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά. 
despoina_67- Supreme Member
-
Αριθμός μηνυμάτων : 1327
Registration date : 03/11/2009
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από nostos Κυρ Νοε 29, 2009 9:06 am
Καρυωτάκης Κώστας:
Οι στίχοι μου
Δικά μου οι στίχοι, απ' το αίμα μου, παιδιά.
Μιλούνε, μα τα λόγια σαν κομμάτια
τα δίνω από την ίδια μου καρδιά,
σα δάκρυα τους τα δίνω από τα μάτια.
Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό,
αφού τη ζωήν ανιστορίζω τόσο.
Ήλιο και μέρα και ήλιο τους φορώ,
ζώνη ναν τα 'χουν όταν θα νυχτώσω.
Τον ουρανόν ορίζουν, τη γη.
Όμως ρωτιούνται ακόμα σαν τι λείπει
και πλήττουνε και λιώνουν πάντα οι γιοί
μητέρα που γνωρίσανε τη Λύπη
Το γέλιο του απαλότερου σκοπού,
το πάθος μάταια χύνω του φλαούτου·
είμαι γι' αυτούς ανίδεος ρήγας που
έχασε την αγάπη του λαού του.
Κει ρεύουνε και σβήνουν και ποτέ
δεν παύουνε σιγά-σιγά να κλαίνε.
Αλλού κοιτώντας διάβαινε, Θνητέ·
Λήθη, το πλοίο σου φέρε μου να πλένε
Οι στίχοι μου
Δικά μου οι στίχοι, απ' το αίμα μου, παιδιά.
Μιλούνε, μα τα λόγια σαν κομμάτια
τα δίνω από την ίδια μου καρδιά,
σα δάκρυα τους τα δίνω από τα μάτια.
Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό,
αφού τη ζωήν ανιστορίζω τόσο.
Ήλιο και μέρα και ήλιο τους φορώ,
ζώνη ναν τα 'χουν όταν θα νυχτώσω.
Τον ουρανόν ορίζουν, τη γη.
Όμως ρωτιούνται ακόμα σαν τι λείπει
και πλήττουνε και λιώνουν πάντα οι γιοί
μητέρα που γνωρίσανε τη Λύπη
Το γέλιο του απαλότερου σκοπού,
το πάθος μάταια χύνω του φλαούτου·
είμαι γι' αυτούς ανίδεος ρήγας που
έχασε την αγάπη του λαού του.
Κει ρεύουνε και σβήνουν και ποτέ
δεν παύουνε σιγά-σιγά να κλαίνε.
Αλλού κοιτώντας διάβαινε, Θνητέ·
Λήθη, το πλοίο σου φέρε μου να πλένε
nostos- Supreme Member
-
Αριθμός μηνυμάτων : 3156
Τόπος : Αθηνα
Registration date : 26/08/2009
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από nostos Κυρ Νοε 29, 2009 9:19 am
Αν... Κίπλινγκ
Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,
Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»
Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη
κι όλα εκείνα που κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ-
Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!.......
Eνα απο τα πιο αγαπημενα μου ποιηματα.
Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,
Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»
Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη
κι όλα εκείνα που κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ-
Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!.......
Eνα απο τα πιο αγαπημενα μου ποιηματα.
nostos- Supreme Member
-
Αριθμός μηνυμάτων : 3156
Τόπος : Αθηνα
Registration date : 26/08/2009
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από despoina_67 Κυρ Νοε 29, 2009 9:24 am
nostos έγραψε:Αν... Κίπλινγκ
Eνα απο τα πιο αγαπημενα μου ποιηματα.
Παρομοίως, Γιάννη. Το πρωτοδιάβασα όταν πήγαινα πρώτη γυμνασίου και ταρακουνήθηκα πολύ. Δε θα την ξεχάσω τη μέρα αυτή.
despoina_67- Supreme Member
-
Αριθμός μηνυμάτων : 1327
Registration date : 03/11/2009
Απ: Αγαπημένα ποιήματα ή αποσπάσματα από πεζά που μας συγκινούν.
από nostos Κυρ Νοε 29, 2009 9:29 am
ισως το πιο δημοφιλες ποιημα στον κοσμο...θυμαμαι στα 18 μου χρονια οταν ειχαμε ενα γκρουπακι με κατι φιλους ειχαμε προσπαθησει να το μελοποιησουμε.Πραγματικα ειναι ενα υπεροχο ποιημα που εχει αγγιξει..και εχει αγαπηθει απο πολυ κοσμο.
nostos- Supreme Member
-
Αριθμός μηνυμάτων : 3156
Τόπος : Αθηνα
Registration date : 26/08/2009
Σελίδα 1 από 2 • 1, 2
Σελίδα 1 από 2
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης