ΕΝΑΝΤΙ ΛΗΘΗΣ....

Συγνωμη Αλεξη...γιατι καποιοι νομισαν και νομιζουν οτι ανδρισμος ειναι ενα 38αρι ζωσμενο πανω τους..Συγνωμη Αλεξη γιατι φταιμε κι εμεις που η δικη μας ανοχη σε τετοια περιστατικα δημιουργει τετοιες συμπεριφορες.Ευχομαι να εισαι καλυτερα εκει..εδω στον ενα χρονο της απουσιας σου τιποτα δεν αλλαξε..ο κοσμος παραμενει το ιδιο αγριος και καποιοι εξακολουθουν να πυροβολουν και να θαβουν τα ονειρα και τις ελπιδες ενος ολοκληρου λαου..κριμα...

Να είσαι καλύτερα εκεί Αλέξη!

Οταν μια ζωή χάνεται ...η συγνώμη είναι ανώφελη...μου μοιάζει σαν ψέλλισμα αμήχανο που δεν μπόρεσα να σταματήσω τη σφαίρα...που δεν ήμουν εκεί που έπρεπε όταν το χέρι όπλιζε ...ή χειρότερα όταν εγώ με τη δική μου ανοχή και συνενοχή ήμουν αυτή που πλήρωσα για να αγοραστεί η σφαίρα...

Οταν άφησα τον κόσμο και την κοινωνία που ζω να έχει την ανάγκη μιας σφαίρας για να προστατευθεί κλείνοντας το μάτι στον Αλέξη της νιότης μου και στον ειδικό φρουρό της ωριμότητάς μου,αδυνατώντας να διαλέξω...

Οταν άφησα τον Αλέξη να κάνει τη δική του επανάσταση αντί για μένα....κυκλοφορώντας ανέμελα και με την αθωότητα της νιότης σε μέρη που νόμιζα πως ήταν δικά μου ενώ πλήρωνα για να τα φυλάνε...

Οταν τα κάλαντα ακούγονταν στην πόλη μου με συνοδεία δακρυγόνων και η αλυσίδα γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν μας ένωνε για την
αγάπη ,μα για προστασία από τις μολότωφ...

Οταν ο γειτονάς μου πνιγμένος στους καπνούς και την απελπισία ατένιζε απλανώς το μαγαζί του μέσα στις φλόγες και το είναι του μέσα στο φόβο ....

Τί συγνώμη να ζητήσω για όλα αυτά...και από ποιόν..???

Το νόμισμα δεν έπαψε ποτέ να έχει και τις δύο όψεις του και η πιθανότητα να σταθεί κάποια στιγμή όρθιο ,μάλλον δεν έμαθε ποτέ το νόμο της...

Η άλλη όψη του νομίσματος....

Οταν μια επαίτιος μνήμης μετατρέπεται σε ημέρα βίας και φόβου...όταν λίγοι γνωστοί ή άγνωστοι μετατρέπουν μια πόλη σε πεδίο μάχης ... όταν άνθρωποι βρίσκονται πεσμένοι κάτω αιμόφυρτοι....όταν περιουσίες καταστρέφονται και όταν ένα σύμβολο αποκαθηλώνεται,κουρελιάζεται και ρίχνεται στη φωτια....είναι η άλλη όψη του νομίσματος.

Η θλίψη είναι πάντα σιωπηλή...
Η μνήμη δεν έχει ανάγκη από ραβδιά,μολότωφ και βία...
Και δεν νοιώθω την ανάγκη κανενός αναρχικού να υπερασπίσει δήθεν τα δικαιωματά μου...

Θυμώνω και θλίβομαι όταν ένα 15χρονο παιδί χάνει τη ζωή του...
Θυμώνω και θλίβομαι όταν ο θάνατός του γίνεται η αφορμή να ξεχυθεί η βία στούς δρόμους....
Θυμώνω και θλίβομαι όταν η σημαία μου καίγεται σε κάδους απορριμάτων,ξεχνώντας πως δεν είναι απλά " ένα πανί που έραψε μια ράφτρα "...
Θυμώνω και θλίβομαι που όλα αυτά δεν είναι παρά απλά η άλλη όψη του νομίσματος...