Η ώρα της (πλη)Γής

Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ ΣΤΑ ΝΕΑ

ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ εβδομάδα μας είπε η κυρία μας στο σχολείο ότι το Σάββατο θα ήταν η Ώρα της Γης. Από τις οχτώμισι μέχρι τις εννιάμισι εμείς θα σώζαμε τη Γη!

Αυτό η Γη δεν το ήξερε. Θα της το φυλάγαμε για έκπληξη. Οχτώμισι θα ήταν χάλια και εννιάμισι θα ήταν σωσμένη.

Η κυρία μας είπε ότι ΜΟΝΟ αυτή η ώρα είναι η ώρα της Γης. Αν δηλαδή σβήσεις τα φώτα εφτάμισι με οχτώμισι, δεν πιάνεται! ΜΟΝΟ αυτή την ώρα μπορούσε να γίνει το μαγικό!

Γιατί τις άλλες μέρες του χρόνου, εμείς σώζουμε άλλους πλανήτες. Η Λίτσα έσωσε έναν που δεν τον θυμάμαι τώρα κι εγώ διάλεξα τον Άρη που είναι κόκκινος και μου θυμίζει τη μούρη της μαμάς όταν ο μπαμπάς κατουράει το καπάκι της λεκάνης. Δίπλα στο κρεβάτι μου έχω ένα φωτάκι, η Μπάρμπι πυροσβέστης. Το έσβησα για πέντε λεπτά, έδειρα τον αδελφό μου για να περάσει η ώρα κι όταν το ξανάνοιξα ο πλανήτης Άρης είχε σωθεί.

Η γιαγιά μου δεν ήθελε να σώσουμε τον πλανήτη για να μη χάσει την Εκδίκηση της Ξανθιάς. Κι έλεγε να τον σώσουμε μετά που θα τελειώσει. Εγώ της είπα «γιαγιά είναι ή τώρα ή ποτέ». Αλλά η γιαγιά μου τσατίστηκε και είπε ότι αυτά είναι κομμουνιστικά πράγματα. Κι ότι στον Εμφύλιο ο μπαμπάς της ήταν στο βουνό και τον έφαγε λάχανο ο Βελουχιώτης. Και δεν θα τρίζουνε τα κόκαλα του πατερούλη της με τα κομμούνια που δεν την αφήνουνε να δει την Εκδίκηση της Ξανθιάς.

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ είναι του μπαμπά μου μαμά. Η μαμά μου τη φωνάζει «μητέρα» όταν είναι μπροστά και «η μάνα σου» όταν είναι πίσω. Ο μπαμπάς μου τη φωνάζει «μαμά» και μπρος και πίσω.

Και της είπε «μαμά, θες δεν θες εμείς θα τον σώσουμε τον πλανήτη!». Κι η γιαγιά μου έβαλε τα κλάματα και είπε «μια χαρά, μια απόλαυση μου ΄μεινε και μένα στη ζωή. Να βλέπω κάθε Σάββατο τις ξανθιές και να σιδερώνω με τη στιρέλα, θα μου τη στερήσετε κι αυτήν;

Θα με στείλετε μια ώρα αρχύτερα; Εσύ αγόρι μου είσαι χρυσό παιδί αλλά εγώ ξέρω ποιοι σου βάζουν λόγια και ποιοι σε εκμεταλλεύονται!». Κι η μαμά μου είπε «άρχισε πάλι η ΜΑΝΑ σου». Και στη γιαγιά μου είπε «ποιοι τον εκμεταλλεύονται ΜΗΤΕΡΑ; Μπορούμε να μάθουμε κι εμείς;». Κι ο μπαμπάς μου είπε «ΜΙΑ φορά να μην μπορώ να σώσω έναν πλανήτη με την ησυχία μου, ΜΙΑ, ΜΙΑ!!!». Κι εγώ ντρεπόμουνα γιατί λέω αν μας βλέπει η Γη ρεζίλι θα γίνουμε.

Ο αδελφός μου ήθελε να τη σώσει γιατί είχε πλάκα και ρώτησε «κι άμα ξανανάψουμε τα φώτα θα τραγουδήσουμε πάει ο παλιός ο χρόνος;». Κι εγώ τον πήρα μέσα και τον έδειρα! Λίγο, για να μη με καταλάβουνε.

ΚΙ όταν έφτασε οχτώμισι ο μπαμπάς μου πήγε στον πίνακα και κατέβασε τον γενικό. Κι ο αδελφός μου άρχισε να φωνάζει χαρούμενος «εννιά, οχτώ, εφτά, έξι...». Κι εγώ του έδωσα μια φάπα στο σκοτάδι κι η μαμά μου είπε «ωχ». Μετά όλοι μαζί μπουσουλώντας και σπρώχνοντας πήγαμε στο παράθυρο να δούμε αν όλος ο δρόμος μας έσωζε τον πλανήτη. Οι περισσότεροι τον σώζανε, αλλά ήταν ένας στον τρίτο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας που δεν τον έσωζε. Κι απ΄ το ανοιχτό παράθυρο φαινόταν η Εκδίκηση της Ξανθιάς. ΚΙ η γιαγιά μου είπε «κάντε λίγο δεξιά να βλέπω έστω από μακριά, έστω μια ξανθιά απ΄ τις 50, παλιοκομμούνια».

Μέσα στο σκοτάδι ο μπαμπάς μου είπε «τι γίνεται, κάτι οπίσθια πιάνω». «Καιρός ήτανε», είπε η μαμά μου. Κι η γιαγιά μου είπε «θα το πάθω το κάταγμα δεν τη γλιτώνω, θα με τρέχετε στα νοσοκομεία και στην ηλικία μου τα άτιμα τα κόκαλα αργούν να θρέψουν». Και η μαμά μου γέλασε. Κι η γιαγιά μου είπε «γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου! Να δω πόσο θα γελάς όταν πηγαινοέρχεσαι με τις πάπιες και τα κατουρημένα στο νοσοκομείο». Κι η μαμά μου είπε «ελάτε μητέρα σιγά σιγά να σας πάω εγώ στην πολυθρόνα ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟΝ ΚΟΥΝΗΣΕΤΕ ΑΠΟ ΚΕΙ!!!».

ΚΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ γέλασε κι είπε «κατάλαβες γιατί ακρίβυνε ΚΑΙ το ρεύμα ο Καραμανλής; Για να μας το κόβουνε και να σώζουμε τον πλανήτη!». Κι η γιαγιά μου είπε «τον Καραμανλή μην τον πιάνεις στο στόμα σου, απλώς τώρα είναι λίγο κουρασμένος!».

Και ύστερα από 20 λεπτά αρχίσαμε να βαριόμαστε να σώζουμε τη Γη γιατί δεν είχε πλάκα. Και είπε η μαμά μου «δηλαδή, αν ανοίξουμε το φως της κρεβατοκάμαρας που δεν φαίνεται απ΄ το δρόμο, έγινε και τίποτα;». «Μισές δουλειές θα κάνουμε;», είπε ο μπαμπάς μου. Αλλά μάλλον κι εκείνος βαριότανε γιατί λέει «άντε άνοιξ΄ το, επειδή επιμένεις δηλαδή». Και μετά ανοίξαμε και τη στιρέλα και τραβήξαμε τις κουρτίνες και βάλαμε τηλεόραση τις ξανθιές, ίσα που ήτανε στο πρώτο διάλειμμα. Δηλαδή σύνολο τη σώσαμε τη Γη για περίπου 15 λεπτά, μετά βαρεθήκαμε, ας τη σώσει και κάνας άλλος. Και στις εννιάμισι ακριβώς ανοίξαμε τα φώτα κι ο αδελφός μου είπε «πάει ο παλιός ο χρόνοοοοος, ΜΗ ΒΑΡΑΣ, ΛΕΜΕ!!!».

Και τώρα πέρασε μια εβδομάδα από τότε, αλλά η Γη είναι πολύ αχάριστη τελικά. Όπως είπε και μια φίλη της μαμάς μου:

- Βρε την ανόητη! Εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε κι αυτή συνεχίζει να λειώνει πάγους, να σκάει ηφαίστεια, να δημιουργεί τσουνάμια, τυφώνες, σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς. Ας της στείλει κάποιος sms, mail, γράμμα, ταχυδρομικό περιστέρι κι ας της πει ότι τη σώσαμε.

Κι η μαμά μου είπε:

- Δεν της άρεσε που τη σώσαμε, αυτό είναι! Και πήρε και δυο χούφτες άμμο από την Αφρική και μας πέταξε στα μούτρα, να μάθουμε να τη σώζουμε ερήμην της!

Η ώρα της Γης πέρασε. Η ώρα της πληγής συνεχίζεται. Και φαίνεται πως η πληγή είναι τεράστια. Μεγάλη κι ανοιχτή. Και μάλλον δεν έκανε τίποτα το τσιρότο, κυρία!

Το διάβασα και εγώ αυτό στα ΝΕΑ. Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα και ας διατυπώνονται χιουμοριστικά.
Γενικά την Ακρίτα την παρακολουθώ χρόνια και μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής. Μου ταιριάζει το χιούμορ της πολύ.